Καθαρά και ξηκούτσουλα μάς τα είπε σε 2 συνεντεύξεις ο Μ. Ακιντζί.

Στο εδαφικό να μην επιμένουμε για επιστροφή της Μόρφου… 

Στο Περιουσιακό να περιορίσουμε τους δικαιούχους που θα επιστρέψουν στο ελάχιστο…

Για τις Εγγυήσεις δεν θα επιμείνει, αλλά η Τουρκία θα δικαιούται να επεμβαίνει όταν την καλέσει η τουρκοκυπριακή Βουλή…

Τη μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας να την ξεχάσουμε, γιατί θα έχουμε μετεξέλιξη δυο υφισταμένων δομών σε Συνιστώντα κρατίδια…

Να μην περιμένουμε ότι θα φύγει όλος ο τουρκικός στρατός, κάποιοι θα μείνουν, πάντως κι αυτοί που θα φύγουν θα το κάνουν σε χρόνο απροσδιόριστο…

Τέλος, μας απείλησε ευθέως, ότι αν δεν είμαστε λογικοί, τα κατεχόμενα θα προσαρτηθούν στην Τουρκία…

Βεβαίως, δεν πρέπει να εκπληττόμαστε για τις δηλώσεις του Τ/κ ηγέτη· μας προετοίμασε επαρκώς κατά τον παρελθόντα χρόνο –τουλάχιστον αυτούς που ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν τι έλεγε.

Εκείνο, όμως, που εκπλήττει είναι η ακατανόητη επιμονή του Προέδρου Αναστασιάδη να εξακολουθεί να είναι ακόμα αισιόδοξος –έστω και συγκρατημένα!– μετά από τόσες ψυχρολουσίες που σωρηδόν δέχεται. Και να δηλώνει, από την Νέα Υόρκη που βρίσκεται, ότι «…η λύση είναι δυνατή, εφόσον και οι 2 πλευρές επιδείξουν καλή θέληση κ.λπ. κ.λπ….».  

Αυτή η ψυχραιμία και επιμονή, που δεν είναι μόνο ακατανόητη, ενδεχομένως και ύποπτη, αλλά και εθνικά βλαπτική ως ενθαρρύνουσα την τουρκική βουλιμία, θυμίζει την εποχή των αρχών του Β’ παγκοσμίου Πολέμου και την επιμονή του πρωθυπουργού της Βρετανίας Champerlain  να πιστώνει τον Χίτλερ με καλές προθέσεις, παρ’ όλες τις αντίθετες εμφανείς ενδείξεις.

Είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα, που δημοσιεύει ο Churchill στα Απομνημονεύματά του και αφορά μια δήλωση που με πικρό σαρκασμό έκανε στη Βουλή ο υπουργός Ναυτικών Duff Cooper, παραιτούμενος μετά την απαράδεκτη Συμφωνία του Μονάχου (30/9/1938). Το μεταφέρω:

«Ο Πρωθυπουργός έχει εμπιστοσύνη στην καλή θέληση και στο λόγο του Χερρ Χίτλερ, μολονότι ο Χερρ Χίτλερ, όταν παραβίασε τη συνθήκη των Βερσαλλιών, διακήρυξε ότι θα τηρήσει τη συνθήκη του Λοκάρνο… και όταν παραβίασε τη Συνθήκη του Λοκάρνο, βεβαίωνε πως δεν θα εγείρει νέες αξιώσεις στην Ευρώπη… και όταν εισέβαλε στην Αυστρία, δήλωσε πως δεν θα επέμβει στην Τσεχοσλοβακία… Κι όμως, ο Πρωθυπουργός πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να βασισθεί στην καλή πίστη του Χίτλερ…».  

(Η μελέτη της Ιστορίας γενικά και ειδικά ο εφησυχασμός με τον οποίο η Αγγλία και η υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετώπισαν την άνοδο του Χίτλερ  και την ολοφάνερη απειλή της ναζιστικής Γερμανίας, θα βοηθούσε πολύ τους πολιτικούς μας. Όπως διαπιστώνει –και πάλι– ο Churchill: «Η επιτυχία του Hitler, ακόμα κι η ίδια η υπόστασή του, σαν πολιτικής δύναμης, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς την αδράνεια και την αφροσύνη των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Αγγλίας»)

Άρθρο στο: archive.philenews.com